Oderzo

Buongiorno,

Inmiddels verblijf ik hier alweer meer dan een week en worden er mensen ongeduldig omdat ik nog steeds niks nieuws geschreven heb, lees: familie. Vandaar een nieuwe update uit Oderzo. Ik had al een heel stuk geschreven maar soms besluit mijn internet ermee te stoppen en raak ik alles kwijt, dus ik begin weer ‘even’ opnieuw. Als eerste wil ik jullie even op de hoogte brengen bij wat voor mensen ik verblijf.

Als jongste lid van de familie heb je de kleine Amadeo. Vorige keer heb ik niet zoveel over hem verteld omdat hij toen ziek was maar inmiddels is hij weer helemaal opgeleefd. Amadeo is echt een clown; hij loopt met de schoenen van zijn vader door het huis, gooit ijsklontjes in de thee als hij het te warm vindt en smeert de foundation van zijn moeder als lippenstift op zijn lippen. Amadeo houdt van koffie, van bier en van perzik sap maar bovenal houdt hij van eten, veel eten. Hij eet op een dag meer dan ik (ja echt waar), en hoewel ik misschien niet zoveel eet is dat voor zo’n kleine jongen toch niet echt een normale hoeveelheid. Een bijkomende bonus is daarom ook dat ik extra vaak zijn pampers mag vervangen.. Amadeo observeert graag mensen en gebeurtenissen zonder zichzelf ergens bij te betrekken. Ik zou hem niet rustig willen noemen maar als we een kijkje nemen bij Ale in de studio kan hij gerust een hele ochtend toekijken hoe Ale foto’s maakt, zonder vervelend te worden. Amadeo is niet een prater maar weet dondersgoed hoe hij duidelijk moet maken wat hij wil, en als ik het niet snap dan gaat hij net zolang door totdat ik het wel snap. Net als zijn manier van eten is ook zijn manier van lopen erg grappig, namelijk met zijn handen in zijn zakken, om zich heen kijkend, en ontzettend, maar dan ook echt ontzettend traag. Niet erg praktisch als we op moeten schieten maar gelukkig is daar de buggy voor uitgevonden. Hij is absoluut geen lastige peuter en als we thuis zijn dan speelt hij het liefst met zijn treintje, auto’s en knuffels. Het eerste Italiaanse woord dat ik van Amadeo geleerd heb is hoogstwaarschijnlijk ‘mommon’ wat ‘zoetigheid’ betekend. Dit woord wordt voornamelijk gebruikt door kleine kinderen en is ook niet terug te vinden in het woordenboek. Als ik Amadeo middags wakker maak dan wil hij het liefst eerst even knuffelen en daarna knijpt hij me vaak, geloof me dat kan hij goed, en hij doet het maar al te graag. Hij lacht ontzettend veel en is altijd blij om me te zien. Maar als zijn ouders thuis zijn dan krijgen die weer de volle aandacht, wat eigenlijk ook niet erg is want na een dag met Amadeo is mijn batterij meestal wel aardig leeg. Begrijp me niet verkeerd hoor want het is een heel leuk gezelschap.

Amanda daarentegen wijkt niet van mijn zijde als haar ouders thuis zijn en slaapt bij wijze van spreken het liefst nachts nog naast me. Hiervoor hebben ze een aantal maanden geen au pair gehad en dan was nonna er, maar die vindt ze niet zo leuk; ‘Nonna geeft me altijd zulke harde kussen dat ik er een paar dagen later nog steeds last van heb. En ze geeft me ook altijd overal de schuld van, zelfs als ik niks heb gedaan’ aldus Amanda. Ze is vrij serieus en maakt elke dag uit haar zelf netjes haar huiswerk. Afgelopen week kreeg ze haar rapport; alleen maar negens en een acht. Tienen worden door de school alleen uitgekeerd aan het einde van het schooljaar als er ook daadwerkelijk alleen maar tienen zijn gehaald, belachelijk als je het mij vraagt.. Amanda vindt heel veel dingen wel leuk en wil ook altijd wel met me mee als ik ergens heen ga. Ook ben ik door haar al uitgeroepen als ‘leukste au pair’. Op dinsdag en donderdag breng ik haar naar ballet en voordat ze de danszaal betreed geeft ze me altijd nog vol trots een kus. Ze is heel dankbaar en ze geeft ontzettend veel terug. Wel is ze heel precies en wil ze graag dat de dingen gebeuren zoals zij het wil. Dat is al zo met hele kleine dingen zoals de fles water bij het eten die ze op een specifieke plaats neergezet wil hebben, en de volgorde waarin we dingen gaan doen. Soms is het echter niet praktisch of maakt het weinig verschil en doe ik het op mijn eigen manier, dan kan ze even mokken maar het is ook heel snel wel weer goed. Ik noem haar daarom ook wel eens ‘Amanda regina’. ‘Regina’ betekend namelijk koningin in het Italiaans en haar achternaam is ‘Re’ wat inderdaad koning betekend, kan geen toeval zijn. Alleen heet ze niet helemaal Koning van achternaam zegt ze zelf want dan zou er nog een streepje op de ‘e’ moeten staan.. Ze vindt het leuk om me Italiaans te leren en oefeningen te maken die ik vervolgens moet uitwerken. Erg veel vrienden en vriendinnen heeft ze niet maar ze heeft een beste vriendin waar ze veel bij is, vooral op school.

Ale is zoals ik al zei een vrouw die veel en erg graag praat. Maar dat is ook wel wat de Italiaanse cultuur; mensen blijven staan om met elkaar te praten voordat ze weer verder lopen, haast hebben ze toch vrijwel nooit. Door Ale ben ik ook wel aardig op de hoogte van een aantal inwoners van de stad. Zo was ik laatst bij haar in de studio waar ze een fotoshoot had met een baby. De oma die de baby meegebracht had, had haar hele levensverhaal aan Ale verteld. Ze zegt zelf dat ze er soms wel wat gek van wordt, maar dat geloof ik niet echt. Het verhaal was echter best interessant; de vrouw woonde al jaren gescheiden van haar man en die baby was van haar dochter. Ze was achttien jaar getrouwd geweest toen ze erachter kwam dat haar man toentertijd ook al tien jaar een relatie had met een andere, jawel… man. Nou dan weet je zeg maar zeker dat je de bus gemist hebt.. Enfin, zij woonde nu op de boven verdieping van het huis en haar man met zijn vriend op de onder verdieping van het huis. Best een bizar verhaal. Maar goed, nu wijk ik een beetje van mijn verhaal dus ik ga weer over naar Ale. Ze is namelijk ook iemand die alles graag in de gaten houdt. Ze belt meestal meerdere keren op de dag naar huis om te vragen of ik alles nog een beetje onder controle heb, en dat terwijl ze tussen de middag ook vrijwel altijd nog thuis komt. Ook is ze iemand die, net als de meeste Italiaanse vrouwen, uiterlijk vertoon ontzettend belangrijk vindt. Ze zegt dat Alex haar wel moet haten door al die spiegels op te hangen en ze vertelde me dat ze het vreselijk vindt om haar zelf zo te zien, want na de geboorte van Amadeo is ze minstens 15/20 kilo aangekomen, en ze is nog nooit zo zwaar geweest.. Avonds is ze vaak erg moe en heeft ze hoofdpijn, wat ik me wel wat voor kan stellen want ze is echt continue aan het werk. Ze is heel open en sociaal en doet echt haar best om mij op mijn plek te laten voelen.

Alex is een man die. voor een Italiaan, behoorlijk nuchter overkomt. Ik kan altijd wel om hem lachen ook al maakt hij vaak grapjes ten kostte van Ale, ze kan het hebben. Laatst wilde ik gaan douchen maar werd het water niet warm dus vroeg ik aan Alex hoe dat kwam, waarop hij antwoordde; ‘Ale is in the other shower, and she is very big you know so she needs a lot of water’. Misschien was hij de keer daarvoor over de spiegels toch niet zo subtiel geweest tegenover Ale. Ook is hij in tegenstelling tot de meeste Italiaanse mannen niet bepaald romantisch. Uiteindelijk heeft hij Ale toch nog meegenomen op Valentijnsdag naar een sushi bar maar daar werd hij ook zo ongeveer wel toe verplicht door zijn dochter. Vat het niet verkeerd op, want hij is ook iemand die naast zijn werk zoveel mogelijk tijd doorbrengt met zijn kinderen en houdt zich ontzettend veel bezig met huishoudelijke taken. Ook vindt hij het leuk om zich bezig te houden, tot grote ergernis van Ale, met onzinnige spelletjes op de Ipad. Laatst had hij bijvoorbeeld een spel erop gezet waarbij je een miljoen keer op een ei moest tikken voordat het open ging. Amanda deelt deze hobby met hem en samen tikten ze een dag lang zoveel als mogelijk op het ei. Het resultaat was tienduizend tikken, wat zou betekenen dat ze er honderd dagen over zouden doen, oftewel meer dan drie maanden zoals Alex dat zo mooi uitgerekend had. Daarom ging hij samen met Amanda op zoek naar een oplossing en bekeek op Youtube de meeste onzinnige filmpjes over het bouwen van een constructie waarbij hij het zou kunnen automatiseren, zodat hij zelf niet meer hoefde te tikken.

En dan wil ik jullie nog even voorstellen aan een ander wezen dat door Amanda inmiddels ook zo ongeveer als volwaardig familielid wordt beschouwd, namelijk; Erbi. Erbi is een zakje modder waar een gezicht op is geplakt, en waar aan de bovenkant haren van gras uitgroeien. Het Italiaanse woord voor gras is dan ook ‘erba’. Amanda neemt hem af en toe mee naar school en verzorgt hem, in zoverre dat kan, zo goed mogelijk. Met Valentijnsdag had ze niet alleen voor Ale, Alex, Amedeo en mij iets geknutseld maar ook voor Erbi. Eens in de zoveel dagen knipt ze zijn haren die ze bewaart in een zakje..

Tot dusver de familieleden. Natuurlijk heb ik de afgelopen dagen ook veel dingen gezien en gedaan en hoewel ik ze nooit allemaal kan beschrijven, zal ik toch proberen het een en ander met jullie te delen. Wat ik persoonlijk vooral interessant vindt is dat er toch wel heel veel verschillen zijn tussen Italië en Nederland. En hoewel ik hier nog niet eens zo heel lang ben merk ik nu al dat de tijd voorbij vliegt.

Afgelopen zondag ben ik voor het eerst sinds ik hier ben bij de opa en oma geweest. Ze komen hier wel regelmatig over de vloer maar ze gaan daar niet zo heel vaak met zijn allen heen, tenminste die indruk krijg ik. Het was een volle maar vrij kleine keuken. In de hoek stond een soort van open haard barbecue en aan de muren hingen allerlei maskers en portretten van verschillende stammen. Ik kon zo ook wel zien dat dit niet typisch Italiaans was, maar toch vroeg ik het maar even aan de opa. Ik weet namelijk dat de oma helemaal geen Engels spreekt. Opa begreep de vraag wel maar kon die niet beantwoorden dus speelde de eerder voorgestelde oude man; Pierre als tolk. Trots vertelde hij me dat ze veel gereisd hadden en dat het vooral midden -en zuid Amerika was wat ik hier terug zag. Vervolgens gingen we aan tafel zitten om te eten. De opa zette platen vol met vlees op tafel en ze zagen het liefst dat ik van alles wat zou proberen. Ook heb ik op die dag voor het eerst venkel gegeten. Ik weet niet of het aan mijn opvoeding ligt dat ik het nog nooit gegeten had of dat het niet gebruikelijk is in Nederland maar ik vond het best lekker. Na het eten kwam er nog frittelle op tafel en andere zoetigheden. Fritelle zijn kleine oliebollen met een crème of chocola vanbinnen, die ze hier eten met carnaval. Uiteindelijk zaten we daar zo ongeveer drie uren lang aan de tafel, en ik uiteraard bij het vuur omdat ik het koud had.

Wat het eten betreft zit ik hier helemaal goed. Ik heb tot nu toe nog niks gegeten wat ik niet lekker vond. Alleen is het soms wel teveel. Ale kan er niet altijd bij dat ik vol zit, en ik probeer haar dan uit te leggen dat ik sowieso al niet een grote eter ben, en dat wij in Nederland gemiddeld lang zoveel niet eten. Ale zegt dan dat het vast komt omdat ik dun moet blijven voor de jongens. Nou ja, ook goed als dat betekend dat ik mag stoppen met eten. Ook drinken ze hier vaak na het eten thee. Ale zet dan een hele pot vol thee en als we later op de middag een kopje thee willen dan warmt ze het op in de magnetron. Dat heb ik ook nog nooit iemand zien doen. In plaats van brood met kaas, eten ze kaas met brood en een normale pizza is groter dan het bord waar ze het op serveren.

Het weer in Italië valt daarentegen vies tegen. Het is voornamelijk regenachtig en donker. Als het wel mooi weer is, en de zon schijnt, is het ook direct een stuk warmer. Ale vertelde me dat ze niet vaak zoveel regen en donkere dagen hebben rond deze tijd, dus ik hoop dat het snel beter wordt. Als de zon wel schijnt dan is het ontzettend gezellig op de piazza en zie je de mensen uit hun ramen hangen.

Op straat zie ik veel mensen naar me kijken, vooral als ik alleen met Amadeo loop. Natuurlijk heb ik een ontzettend lichte huid in vergelijking met de bevolking hier, heb ik een lichtere haarkleur en lopen er maar weinig mensen in Oderzo rond die geen bambi ogen hebben.. Maar de voornaamste reden is omdat ze vermoeden dat ik een tienermoeder ben, en als ze dat niet denken dan kennen ze Ale of Alex waarschijnlijk. Soms zijn er (voornamelijk oude) mensen die een opmerking over Amadeo maken. En laatst probeerde een straatverkoper die iets verkocht voor een goed doel voor kinderen in Afrika, mij een abonnement aan te smeren terwijl hij naar Amadeo knikte. Gelukkig ken ik het antwoord ‘nee’ wel in het Italiaans.

Iets anders wat me direct opviel in Italië is het verkeer hier, als ik op straat loop zie ik regelmatig bijna ongelukken gebeuren. Dit is vooral omdat autobestuurders niet stoppen voor zebrapaden, en het door de soms scheef geplaatste gebouwen en smalle straatjes ontzettend onoverzichtelijk is. Ik vond het daarom leuk om op te zoeken of het verkeer in Italië ook daadwerkelijk zoveel onveiliger is dan in Nederland en het schijnt dat er in 2012 per miljoen inwoners in Italië bijna tweemaal zoveel dodelijke ongelukken waren als in Nederland. En hoewel ik heus wel weet dat er meerdere factoren een rol spelen, vond ik het wel een opmerkelijk gegeven. Voor mezelf vind ik het wel zo fijn, en vooral als ik met de kinderen loop, de routes te bewandelen waar ik zo weinig mogelijk over hoef te steken.

Ook het onderwijs in Italië is heel anders. Amanda gaat elke dag in uniform naar school en hoewel ze gemiddeld veel minder uren maakt als de basisschool kinderen in Nederland, krijgt ze dagelijks behoorlijk wat huiswerk mee. Amanda is heel slim, en ondervind daarom geen problemen bij het maken ervan. Vaak moet ze oefeningen maken waar ze helemaal niks van leert, maar in Italië moeten ze in het onderwijs tot op late leeftijd allemaal hetzelfde niveau aanhouden om gelijkheid te creëren. Echt belachelijk want ze maken zelfs op de middelbare school nog geen onderscheid in niveaus waardoor sommigen ontzettend veel moeite moeten doen om bij te benen, terwijl de slimmeren helemaal niks leren.

En dan heb je nog de politiek. Ja dat klopt mensen, dat heeft me echt nog nooit geïnteresseerd. Maar laatst zette Alex de tv aan omdat er een debat voor was dat hij niet wilde missen, en ik moest lachen om een politicus dat ontzettend boos was. Door het temperament zag het er komisch uit. Ale vertelde me dat hij, die politicus, de enige is in de politiek is die de waarheid verteld en dat hij zich verzet tegen de gang van zaken. Ook vertelde ze me dat er ontzettend veel geld verkeerd wordt geïnvesteerd. Zo trekt de politiek bijvoorbeeld voor een bepaalde sector een bepaald bedrag uit waar ze vervolgens maar een klein deel van het geld daadwerkelijk naar de toegewezen sector sturen en voor de rest van het geld profiteren alle politici. Zo heeft bijvoorbeeld een politicus eens zijn vrouw naar Rome laten vliegen om daar naar een kapper te gaan en dat allemaal op de kosten van de overheid, het kan allemaal in Italië.

De taal gaat steeds beter; ik ken al een aantal simpele woorden, uitspraken, en een paar grammaticale regeltjes. Ook in het Italiaans krijg je te maken met mannelijk en vrouwelijk wat soms het hele woord veranderd. Ik versta nog lang niet alles maar als ik weet waar het over gaat kan ik meestal wel wat woorden onderscheppen.

Ik heb nog niet veel leeftijdsgenoten leren kennen hier, welgeteld een meisje. Ze loopt stage in Ale haar studio en spreekt niet zo heel goed Engels, en dat terwijl haar moeder Engels lerares is. Ze is wel aardig maar ik weet verder niet heel veel van haar. Op de piazza stond ik afgelopen week een tijdje met een andere jonge moeder die vast dacht dat ik ook een tienermoeder was. En inmiddels herkennen ze me bij het koffiezaakje op de piazza waar ik bijna dagelijks een cappuccino haal. Vanavond ga ik een kijkje nemen in een bar die Ale me aanraadde en zij zou haar nichtje vragen om met mij mee te gaan zodat ik niet verdwaal en alleen ben. Ook wil ik dit weekend uitzoeken wat voor sporten ik hier kan beoefenen. Ale zou graag willen dat ik, net als Amanda, op ballet ga maar toen ik zei dat het alleen door mijn houding er niet bepaald sierlijk uit zou komen te zien antwoordde ze; ‘komt vast omdat je zo lang bent, maar het zou wel goed voor je houding zijn’ . Ja mensen, ze noemde me ‘lang’, zonder ook maar een sarcastische ondertoon, wie had gedacht dat ik dat ooit te horen zou krijgen. Ik heb tegen haar gezegd dat het hem waarschijnlijk niet wordt, omdat ik mezelf nog niet echt zie rondhuppelen op spitsen.

Tot nu toe heb ik het hier heel erg naar mijn zin, alhoewel ik het wel fijn zou vinden om wat meer in contact te komen met leeftijdsgenoten. En wat mooier weer zou ook fijn zijn, regen in mijn vrije weekend is natuurlijk ook niet zoveel aan. Misschien ga ik straks nog even met de paraplu naar de koffiebar want ik heb mezelf nog niet laten zien vandaag, en zit de hele dag al thuis. Volgende week zaterdag ga ik carnaval vieren in Venetië. Voor nu heb ik wat foto’s van Amadeo toegevoegd die ik gisterochtend gemaakt heb toen het wel eventjes mooi weer was. Voor de mensen die van plan zijn deze zomer naar Italië te gaan, travelbird heeft leuke acties dus ik zou zeggen; google het even..

Ciao!

P.S. Amanda wilde graag dat ik dit nog even toevoegde aan mijn verslag;

Ciao io sono Amanda Re e il mio fratellino si chiama Amadeo Re .
Io ho sette anni e il mio fratellino ha quasi due anni.
Io sono nata il 15/11/2006 e il mio fratellino e nato il 21/3/2012.

AMANDA RE.

Ik denk dat jullie zelf zo ongeveer wel begrijpen wat daar staat, en anders zou ik google translate eventjes proberen.