La vita è bella

Ciao,

Zo te horen treffen jullie thuisblijvers het met het Nederlandse weer dit jaar, kan geen toeval zijn net nu ik weg ben. Helaas lijkt hier de zon weer even op te zijn, vooral in mijn vrije weekenden. Het verschil met Nederland is dat het hier meestal niet koud is zonder de zon, het niet zoveel regent en ook de wind doet zijn ding niet echt. De keer dat het wel (hard) regende was de dag dat ik met carnaval naar Venetië zou, het water bleek tot de knieën te komen. Italianen zijn dan misschien kleiner, maar geloof me dat, dat veel water is. Enfin, door het niet zo mooie weer heb ik in ieder geval alle tijd om een nieuw reisverslag te schrijven.

Aan mijn dagelijkse routine is niet veel veranderd, dus ben ik nog elke ochtend op de piazza met Amadeo, ook wel Peppeo want zo noemt hij zichzelf, of in het koffiezaakje te vinden. Vervolgens maken we een wandeling als we genoeg tijd over hebben, we houden tenslotte beide niet van opschieten in de ochtend. Hij is blij als ik hem wakker maak na zijn middagslaapje en als ik na een vrije middag weer thuis kom, dan vliegt hij me in de armen (LOLLA!!, want zo noemt hij me, vraag me niet waarom). Helaas zit hij inmiddels wel in zijn ‘alles moet kapot fase’; hij vernielt tekeningen van Amanda, gooit spullen om of van het balkon en tekent waar hij kan zodra hij een stift in handen krijt. Aangezien ze op de eerste verdieping van het huis leven is het voor Amadeo een uitdaging om zoveel mogelijk knijpers van het was rek te verwijderen als er was hangt waardoor er regelmatig kledingstukken in de bomen hangen. Aan de andere kant van het huis, waar zich ook een balkon bevindt, gooit hij zijn speelgoed naar beneden. Of spullen van een ander, dat maakt hem niet uit. Grappig is het wel, het probleem is alleen dat er ook mensen onder het balkon doorlopen. Soms heb ik er moeite mee om mijn lachen in te houden als hij weer een streek heeft uitgehaald maar ik werk nog aan mijn pokerface.

Amanda maakt me in de ochtend meestal wakker, soms rustig met een ‘You’re so beautiful’, soms als een kat waarbij ze met haar wang langs de mijne strijkt, maar meestal springt ze gewoon bovenop me. Afgelopen week had ze drie bloemen voor me verzameld; ‘Deze is omdat hij mooi is net zoals jij, deze is omdat hij net zoals jij lekker ruikt, en de laatste is omdat hij kriebelt en me aan het lachen maakt, en dat doe jij ook’. Ze ziet er nu al tegenop dat ik over een paar maanden weer weg ga, maar ze is het waarschijnlijk wel gewend omdat ze altijd al au pairs heeft zien komen en gaan. Aangezien ze doordeweeks naar school gaat en danslessen plus religielessen volgt, zie ik haar een stuk minder dan Amadeo. Als ze wel thuis is dan luister ik met haar naar muziek onder het genot van een alcoholvrije mint cocktail als de zon schijnt. Of ik probeer haar wat te leren voetballen, wat ze erg leuk vindt, maar ze is overduidelijk een danseresje en geen voetbalster. Als Amadeo op bed ligt dan bakken we regelmatig een recept met als hoofdingrediënt.. Nutella, want daar heeft ze een speciaal boekje voor; tiramisu, cake, muffins.. alles komt aan bod. Hoewel Amanda nog niet in haar puberjaren zit, vertoont ze de symptomen ervan af en toe wel. Er is niemand in huis die zo snel chagrijnig kan worden, en ze hoeft er geen aanleiding voor te hebben. Vandaag was het Amadeo die per ongeluk het verkeerde lichtknopje indrukte (het zijn er immers maar 21 op de eerste verdieping) en gisteren was het omdat ik vroeg wat haar vader zei die naar huis belde. (want het stelde toch NIKS voor, NIKS, NIKS, NIKS). Gelukkig gaat het meestal ook net zo snel weer weg als het gekomen is.

Met de ouders heb ik af en toe wel moeite om mezelf verstaanbaar te maken, Ale weet de woorden wel maar ze heeft een rare manier van zinsopbouw en haar Italiaanse accent maakt het er niet makkelijker verstaanbaar op. Alex weet zich wel verstaanbaar te maken maar snapt niet altijd wat ik zeg en zijn woordenschat is niet zo uitgebreid, waardoor ik regelmatig begin te twijfelen aan de woorden die ik gebruik. Als ik ze later vertaal via google translate, blijkt het altijd wel correct te zijn maar het blijft lastig als iemand je vragen of antwoorden niet begrijpt. Gelukkig hoef ik met Alex nooit zoveel te praten, het nodige wordt gecommuniceerd en hij verteld ook wel eens het een en ander, maar als er lange stiltes vallen is het niet ongemakkelijk. Als hij met de kinderen weg gaat, mag ik altijd wel mee, en ook als hij voor zijn werk naar een interessante plaats reist dan vraagt hij of ik mee wil rijden zodat ik in het plaatsje rond kan kijken en niet thuis hoef te zitten. Het is een man die zonder te vragen het grootste stuk chocoladetaart voor me besteld bij de cappuccino en ook voor Amadeo en Amanda weet hij altijd het juiste te doen. En als Alessandra lange dagen draait, en zich niet zo fit voelt, neemt hij (veel) ijs voor haar mee.

Ook Ale doet erg haar best en ze komt regelmatig met een klein presentje aanzetten. Zo was ze een aantal weken terug een paar dagen in een andere stad voor een cursus en kwam ze thuis met voor iedereen een cadeautje, voor mij een paraplu. Eentje waardoor ik extra hoop dat het nooit meer gaat regenen zolang mijn verblijf in Italië duurt; paars met dons en een handvat in de vorm van een kat. Zelf is ze er erg enthousiast over en ik heb haar er ook hartelijk bedankt, want het was tenslotte wel goed bedoeld. Ook wil ze graag dat ik ballet ga beoefenen, waarop ik haar vriendelijk meerdere keren verzocht heb om dat verzoek niet nog een keer in te dienen want dat kan ze echt vergeten. Dus is ze laatst met iets nieuws gekomen; Caraïben/latin dance, mét danspartner. Ikzelf ben iets minder enthousiast over het idee maar ik zal het binnenkort toch maar een keer proberen, ik kan ook gewoon na een les weer stoppen.. In de afgelopen maand is Ale alleen maar meer gaan praten, maar ik ben er inmiddels wel aan gewend. Luisteren doet ze echter niet zo graag en als ze niet luistert, dan merk ik dat direct want haar ‘uhu’ verraad alles. (Italianen over het algemeen praten overigens liever dan dat ze luisteren). Soms kan ik het alleen echt niet laten om iets te vertellen, ook al is het vaak onzin. Bijvoorbeeld door gewoon even aan te kaarten dat het nummer ‘Animals’ van een Nederlandse dj is als het gedraaid wordt tijdens carnaval. Of door haar de statistieken van het aantal verkeersdoden in Italië ten opzichte van Nederland te vermelden als ze zelf over het feit begint te klagen dat Italianen zulke slechte autobestuurders zijn. Bovendien kan het bij Ale niet stil zijn, dus is de beste oplossing om gewoon vragen te stellen die ze uitgebreid kan beantwoorden.

Naast het gezin kom ik ook minstens eens in de twee dagen in contact met de grootouders. Nonna is een lieve oma maar ontzettend overdreven in haar communicatie, ook dat hoort bij de cultuur. Mij begroet ze standaard met een ‘Ciao bella’ en Amadeo en Amanda met een overdosis aan kussen. Meestal heb ik op dat moment alleen Amadeo, en ze sleept hem meteen overal mee naar toe waardoor ik mijn ochtendlijke cappuccino op de piazza wel kan vergeten. Oma spreekt geen woord Engels en gaat er vanuit dat ik geen woord Italiaans versta. Zo zijn we een keer met zijn allen uit eten geweest en zei ze bezorgd tegen Alex dat ik maar mager ben, en dat ik meer moet eten. Oma en ik interpreteren het woord ‘mager’ beide nogal verschillend, zo blijkt maar weer. Ook de keren dat ze vraagt hoe het met me gaat verwacht ze geen antwoord, maar ratelt ze vrolijk door tegen Amadeo. We worden minstens een keer in het weekend uitgenodigd om daar te eten en Alessandra is net een puber als ze bij haar ouders is want ze heeft constant woordwisselingen met haar moeder, maar ook dat went.

Opa heeft anderhalve maand terug zijn fotozaak na 45 jaar gesloten. Mij gaf hij daarom twee SD kaartjes en een statief cadeau. Hij wilde er niks voor hebben want hij kon er toch niks meer mee. Als we opa tegenkomen voor een ijsje drukt hij me tien euro in de handen, wisselgeld mag ik houden. Hij is een stuk introverter dan oma, maar een hele aardige man. Hij spreekt –en verstaat een beetje Engels maar dat is ongeveer op hetzelfde niveau als mijn Italiaans op het moment. Als we bij de openhaard zitten tijdens een barbecue vraagt hij elke keer of ik ook een sigaretje wil, waarbij ik hem opnieuw vertel dat ik niet rook en hem vriendelijk bedank.

Wat het eten betreft blijft Ale herhalen dat ik te weinig eet, dat ik leef van de liefde. Waarop ik antwoord dat het lucht is waarvan ik leef en niet liefde, maar die uitdrukking kent ze natuurlijk niet. Inmiddels heb ik wel een favoriet gerecht uit de Italiaanse keuken; gnocchi vind ik heerlijk. Maar ook de lasagne en pasta met tomatensaus en tonijn laat ik niet staan. Meestal eten we vrij simpel, en alles met kaas, wat mij goed uitkomt. Behalve de gebakken peer op de pizza en de olijven ben ik nog niks tegen gekomen wat ik niet lust. Aardbeien worden steeds vaker in huis gehaald en ik vermoed dat, dat ook komt omdat ze weten dat ik die graag eet. Bovendien bevat het zo ongeveer mijn dagelijkse portie vitaminen, en die krijg ik niet genoeg binnen want ik zit onder de blauwe plekken.

Ik krijg van de familie gelukkig veel vrijheid en de mogelijkheden om steden en plaatsen te bezoeken. De eerste keer dat ik naar een andere stad zou was echter niet echt een succes. Het plan was om naar Treviso te gaan met de bus maar ik strandde in Portogruaro, en dat ligt écht niet in de buurt. Het ergste was misschien nog wel dat ik eerst niet eens door had dat ik niet in Treviso was en toen ik, na wat ronddwalen, uiteindelijk belandde in een ‘American bar’ moest de vriendin van de bartender Alex te woord staan en mij, in opdracht van Alex, in de auto naar het station moest brengen. Het was koud, het regende (gelukkig had ik de paarse kattenparaplu nog niet), en eenmaal thuis aangekomen was het hele huishouden ontregeld omdat ze op mij wilden wachten voor het diner.

De week erna heb ik een van mijn zeldzame, zonnige zaterdagen ingeruild voor een dagje naar de Alpen om met Alex en de kinderen te rodelen in een kinderpark. Het was de eerste keer voor Amadeo dat hij sneeuw zag en hij werd er niet blij van. Sterker nog, hij vond het doodeng. Dus moesten we hem steeds optillen en meesjouwen omdat hij bang was weg te zakken in de sneeuw, een intensieve dag want hij is behoorlijk zwaar.

Die zondag ben ik met Alex meegereden naar Verona waar ik een kijkje heb genomen in de beroemde Arena, veel heb rondgelopen en zelfs nog, speciaal voor Hinke Tinet omdat Hamlet een van onze favorieten was tijdens het stukje Engelse literatuur op de middelbare school, nog heel even bij het balkon van Romeo en Julia gekeken. Echter vond ik Verona persoonlijk te toeristisch om in mijn eentje rond te lopen en kon ik door de drukte af en toe nauwelijks mijn camera uit mijn tas halen om een foto te maken. Bij het huis van Julia heb ik nog niet eens vijf minuten gestaan door de belachelijke toestroom van mensen. Op dat moment bedacht ik me dat al die Chinezen, Duitsers en Engelsen vast niet wisten dat het balkon in de jaren 20’ er nog eens aan vast is gebouwd, en dat Hamlet nooit een voet daadwerkelijk op de Italiaanse grond gezet heeft. Misschien dat het dan wat minder druk zou zijn geweest..

Als ik in het weekend nergens heen ga dan blijf ik vaak bij de kinderen of ga ik een stuk lopen langs de rivier. Een keer heb ik met Elena afgesproken, een meisje dat ik ken omdat ze stage liep in de studio van Ale. Ze is heel aardig en spreekt in tegenstelling tot de meeste Italianen wel redelijk Engels. (In het vorige reisverslag vertelde ik van niet, maar misschien was ze wat verlegen). Ze is alleen ook een stuk jonger, 16 jaar, en dat is toch wel heel anders.

21 Maart was Amadeo jarig wat we hebben gevierd met veel eten en familie en vrienden, waaronder een vorige au pair die hier in het noorden van Italië is blijven hangen. Hoewel het gezelschap niet erg groot was, was het wel erg gezellig. Amadeo had geen idee wat hem overkwam en was de enige die nog stond te stuiteren toen iedereen rond klokslag twaalf naar huis ging.

Ook heb ik mijn eerste Italiaanse les anderhalve week geleden gehad. Grammaticaal correct Italiaans spreken is waarschijnlijk niet haalbaar in een halfjaar omdat er echt een wereld van verschil in zit met het Nederlands. Voor alleen ‘in de’ hebben de Italianen al zeven verschillende toepassingen die bepaald word door het opeenvolgende woord, en dan heb je nog de uitzonderingen en nog een tal van andere grammaticale regels waar wij als Nederlanders nog nooit van gehoord hebben. Het ritme en de klanken zijn gelukkig makkelijker te begrijpen, en het Italiaanse alfabet mist wat letters wat het iets makkelijker maakt. Helaas krijg ik niet veel les omdat ik een privédocent heb die het zelf op het heden ook druk heeft, waardoor het lastig wordt om wat af te spreken.

Zoals ik al zei is het in mijn weekenden, en vooral op zaterdagen, tot nu toe vaak niet mooi weer maar ik hoop binnenkort, als het wat beter wordt, ook Treviso (geen Portogruaro ditmaal), het garda –en comomeer en later nog wat plaatsen in het zuiden te kunnen bezoeken. Mijn ouders komen langs met mijn verjaardag die we in Venetië vieren.

Mijn grootste ergernis hier is dat ik niet echt met de mensen kan communiceren. Inmiddels heb ik een meisje leren kennen die in de kledingzaak om de hoek werkt, en tevens de vriendin van de eigenaar van de bar is, maar ze spreekt geen Engels dus gaat ze vaak voor me op zoek naar jongeren in de bar die het wel kunnen. Maar meestal is er niemand die het spreekt en is er voor mij dus niet veel te beleven. Wel willen ze altijd graag met me op de foto, en daar heb ik echt een hekel aan, dus blijf ik nu de zaterdagavonden meestal maar gewoon thuis.
Misschien dat ik als voordeel uit de danslessen kan halen dat er wat jongeren zijn die Engels spreken.

Aan de meeste dingen ben ik inmiddels wel gewend en ik heb geen last van heimwee. Mijn plekje in Italië zou ik dan ook absoluut nog niet om willen ruilen met dat in Achlum. Wat ik wel vaak mis is iemand om mee te praten en te lachen, een bekende of een vriend, waar ik later tegen kan zeggen ‘Weet je nog toen?..’


Arrivederci